و باران که شعر نگاه من است

هوالجمیل

تک بیتهائی از شاعر اهلبیت ، حاج نعمت الله صادقی زرقانی

از من  تو  نگردان رو، اي  دسته گل خوشبو

شد  عطــر  تو  در  عالــم  انگيــزه  شيدايـي

گفتي  که  صبوري  کن  گر  منتظرم  هستي

من  منتظــرم  اما ،  کو صبــر  و  شکيبايــي

کسي که خودش را فدا مــي‌کند

تجــارت  فقط  با  خدا  مــي‌کند

خــدا بر  شهيــدان،  بـــراي ابد

حيات  و  ولايت  عطا  مــي‌کند

کسـي که بلد نيست رسم  ادب

ســر حــرف بيهوده وا مــي‌کند

چــرا اين بشـر با چنين ناقصي

دخالــت به کــار خــدا مـــي‌کند

بود  (صادقـــي)  عاشق  لاله‌ها

و  اينــگونه  کسب  ولا  مي‌کند

چــو خـون اين شهيدان گشت جاري

حــقيقت  گـــشت  از  نــو  آبــياري

همــــه،   يــادآور  طيــــر  ابابيـــل

بــــه  وقت حمــله چـون باز شکاري

بــه وقــت روز، چــون شيــر دلاور

بــــه شبهــا، اُســوه ي  شب زنــده‌داري

رايــج شده دروغ چــو عطسه به فصل سرد

با حــرف راســت، نيست کســي ديگـر آشنا

از  بــس  دروغ  گفته  و  از  بـس  شنيده‌ايم

گفتــــار راســت، گشــته  ز اقلام  بــي‌بـــها

تا بــود و هســت فتنه‌گــري بـــوده کــار تــو

احمــق، کســي کــه بر تو نمــوده است اقتدا

گــرفت آب و ننــوشيد و تشنه لب برگشت

چنانکــه تا به ابــد، عشق، شد غزلگــويش

بيـــاد العطش بچـــه‌ها، روان شــد اشــک

چـــو نهـــر علقمــه از چشمهاي نيکــويش

صــفــاي بـوريــاي بــــي‌ريائـــي

بُود برتــر ز هــر فــرمانروائــي

رضــا ســرچشمه آب حيات است

نخشــکان چشــمه را با نارضائـي

دل مــا ظــرف اسمــاء الهي است

چــرا بايــد شــود ظــرف گــدائـي

امــان از آتـــش جانســوز غفلــت

کــه ســوزانده است الطاف خدائي

بــرو اي (صادقــي) شکر خدا کن

کــه داري ملــک سبــز پارسائــي

يـــاد تـــو بـــود داروي دلـــهـــاي خـــداجـــو

نــــام تـــو شفـــاي دل هــر لالـــه تبــار است

يــک لحظـــه تــرا ديــدن و مــردن بـود آسان

اميـــد به ايـــن لحظــه مــرا عامــل کار است

مانند قطــره‌اي آب ، در جستجوي وحـدت

از وحــشت جدائــي ، دل مــي‌زنم به دريا

دل من گداي عشق است نه مبتلاي صورت

برو   اي   رقيــب   غافل   تو   کجا   و   پارسائي